16,17 & 18.01.2015 | Serres Racing Circuit | Post-action

10911302_10153035387144176_5654676670711901437_o

Την Κυριακή 18.01 έλεγα να πάω για χιλιοστή ογδοηκτοστή ένατη φορά στα Μέγαρα. Όμως, την Δευτέρα το βράδυ δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον Λάμπρο-Sebian, ο οποίος μου λέει: “¨Εμαθα ότι πας να κάνεις μαλακία πάλι. Γιατί δεν ανεβαίνεις Σέρρες?” Μετά την γνωστή ώριμη σκέψη των τριών δευτερολέπτων, το θέμα έκλεισε: Έφυγα για Σέρρες!

Δεδομένου ότι στο TD του Δεκεμβρίου ο καιρός μας τα χάλασε τελείως, δεν λες ότι ήμουν και χορτάτος από πίστα. Και φυσικά δεν μου δόθηκε τότε η ευκαιρία να δοκιμάσω τα σλικ.

Την επομένη ημέρα λοιπόν κλείνω εισητήρια με το τρένο, με αναχώρηση Πέμπτη και επιστροφή Κυριακή. Για να κλείσουμε το θέμα τρένο, είναι μεγάλη άνεση για το αυτοκίνητο, αλλά τρελή ταλαιπωρία για τον επιβάτη. Οικονομικά είναι τα μισά λεφτά σε σχέση με το να πάει κανείς οδικώς, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω εάν θα το ξανακάνω.

Παρασκευή ξημερώματα φτάνω ξάγρυπνος στη Θεσσαλονική, τρώω μπουγάτσα στον Κατσέλη, και σε 40 λεπτά είμαι στις Σέρρες. Ξενοδοχείο, ύπνος, και το μεσημεράκι πάω και ζαντάρω τα σλικ (τα οποία τα είχα στείλει ήδη με μεταφορική):

1491713_10153035070364176_8119247871764887946_n

 

Αμέσως πάω στην πίστα, πληρώνω 90 ευρώ και για τις τρεις ημέρες, και έχω μια πίστα κυριολεκτικά μόνος μου:

10896408_10153035258924176_6174191252593496458_o

 

Μπαίνω στο πρώτο session, και στο δεύτερο warm-up γύρο -όπου πήγαινα κυριολεκτικά βόλτα- βλέπω το Racechrono να γράφει 1:35! Εκεί κατάλαβα ότι το θέμα έχει πολύ ψωμί! Άρχισα να πιέζω σταδιακά, και στον 3ο γρήγορο γύρο το χρονόμετρο έγραψε 1:30 φλατ.

Βγήκα έξω, κάνω ένα διάλειμμα για να συνειδητοποιήσω τα νέα επίπεδα πρόσφυσης, και ξαναμπαίνω για το δεύτερο -και τελευταίο για την ημέρα- session. Το χρονόμετρο σταμάτησε εύκολα στο 1:29.7, και πλέον είχα καταλάβει ότι πάμε για χρονάρες.

Την επομένη ημέρα είχα πολύ καλή παρέα στην πίστα, αφού ήρθε ο Λάμπρος με τον Γιωργάκη, και ο Διονύσης με το πανέμορφο -και μερακλίδικο- λευκό Integra. Κάτσαμε με τον Λάμπρο και είδαμε τηλεμετρίες, συζητήσαμε προσεγγίσεις, μου επισήμανε λάθη, και μπαίνω μέσα. Το 1:28.6 ήρθε με το καλημέρα! Ξανακάτσαμε, τα ξαναβάλαμε κάτω, είδαμε ότι το αμάξι έχει τα 27άρια για πλάκα, ξαναμπαίνω μέσα, και το χρονόμετρο σταματάει στο 1:28.2, με μισό δευτερόλεπτο χασούρα στην Κ10 μετά από ένα παιδαριώδες λάθος:

Στον αμέσως επόμενο γύρο είχα το πρώτο έβγα της ζωής μου σε στεγνό (ναι Λάμπρο, έγινα άντρας επιτέλους 😀 ), το οποίο ξεκόλλησε το lip από τον προφυλακτήρα. Δεδομένου ότι κόντευε να βραδιάσει, κάπου εκεί έληξε η μέρα, με την “πίκρα” ότι δεν μπήκα στα 27άρια καθαρά από μαλακία (το ideal βγάζει 1:27.3 –  το αρχείο της τηλεμετρίας μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ)

Την Κυριακή η πίστα δεν ήταν στα καλύτερα της, αφού είχε συννεφιά και υγρασία. Και τα λάστιχα μου, όπως ήδη είχε φανεί από το Σαββάτο, δεν ήταν πλέον για πολλά-πολλά:

Στο μπροστά αριστερό δεν έμεινε τίποτα, το πίσω αριστερό λίγο καλύτερα, και τα δύο δεξιά πολύ καλύτερα.

Έτσι, όσο και να προσπάθησα, με το ζόρι γύρναγα ψηλά 28άρια. Μετά και το δεύτερο έβγα, το οποίο αποτελείωσε το lip, έδωσα ραντεβού για την επόμενη επίσκεψη με φρέσκα λάστιχα.

Εδώ το βίντεο με τα δύο έβγα:

Πάμε τώρα σε εντυπώσεις:

Θα ξεκινήσω με την Nitron, η οποία με τα σλικ έδειξε τις αγωνιστικές της καταβολές και ξεδίπλωσε όλες τις αρετές της. Το handling του αυτοκινήτου ήταν απλά απίστευτο. Έκανε ότι του έλεγες, έστριβε και άλλαζε κατεύθυνση χωρίς δεύτερη σκέψη, στις πατημένες ήταν τρένο (στην Κ3 και Κ4 έστριβα με απίστευτα χιλιόμετρα), στο Sάκι θύμιζε DTM, στα φρένα η μούρη βυθιζόταν όσο έπρεπε, στο γκάζι έμπαινες πολύ νωρίς και το αμάξι απλά πάταγε κάτω και έφευγε . Το σημαντικότερο είναι ότι ένοιωσα αυτό που μου έλειπε από το MX-5: “φόρεσα” το αμάξι, το οποίο επιτέλους συνδέθηκε με το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα μου.

Τα σλικς (Yokohama 240/610/17) δεν έχουν καμία επαφή με οποιοδήποτε semi. Κατάρχάς, τα semi κακώς λέγονται ημισλικ. Ένατεταρτοσλικ και πολύ λέω. 😀 Το εντυπωσιακό με τα σλικ δεν είναι μόνο το κράτημα μέσα στην στροφή (αυτό το κατάλαβα από το γεγονός ότι πλέον το μπάκετ είναι ανεπαρκές, και έπιασα τον εαυτό μου να κρατιέται με τον αγκώνα στην πόρτα), αλλά το πόσο πιο νωρίς μπορείς να μπεις στο γκάζι. Πραγματικά απίστευτο. Όποιος έβαλε για πρώτη φορά semi, και είδε μια διαφορά Α σε σχέση με τα πολιτικά, η αντίστοιχη διαφορά από τα semi στα slicks είναι τουλάχιστον διπλάσια. Με τα σλικ οδηγείς απλά άλλο αυτοκίνητο, και οι χρόνοι περνάνε σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο.

Για τα φρένα τι να πω? Τα έχω ξαναπεί. Απλά γαμούνε. Και το τακάκι (μετά από 60+ γύρους) είναι ακόμα στο 60-70%… Πραγματικά απίστευτο kit.

Τι θα αλλάξω στο αμάξι για την επόμενη επίσκεψη? Το κάμπερ. Οι δύο μοίρες μπροστά φάνηκαν εντελώς ανεπαρκείς, αφού αναγκαζόμουν και στραμπουλούσα το αμάξι για να στρίψει με αποτέλεσμα να υπερθερμαίνω τα μπροστινά λάστιχα, τα οποία αντέχαν 3-4 γρήγορους γύρους (εδώ βέβαια φταίνε και τα 1350 κιλά του αμαξιού – μαζί με μένα). Οπότε επόμενη κίνηση είναι να βρούμε μιάμιση μοίρα κάμπερ μπροστά, χωρίς να χαμηλώσει το αμάξι. Λύσεις υπάρχουν, οπότε δεν ανησυχώ.

Στην επόμενη επίσκεψη, εάν μας κάνει την χάρη ο καιρός, τα χαμηλά 27άρια θα έρθουν γρήγορα. Όμως το αμάξι είναι για πιο κάτω, και ελπίζω να μπορέσω να το κάνω πράξη.